Sete caveiras e unha maldición

 

Sete Caveiras

Elena Gallego Abad

Edicións Xerais, Vigo, 2014, 196 páxinas.

 

   A xornalista Elena Gallego Abad, escritora coñecida sobre todo pola saga de literatura fantástica Dragal, que camiña xa polo terceiro volume, cambia de rexistro -unha paréntese no seu universo literario, pensa a autora- e fai o seu debut no subxénero detectivesco con Sete Caveiras, novela recentemente editada por Xerais. Un subxénero, xunto coa novela negra coa que mantén unha clara parentela, aínda que non unha total simetría, que está a acadar unha certa hexemonía nos gustos dos nosos creadores e editores.

   Sete Caveiras bota a andar coa aparición dun cadáver  aboiando nas augas da ría viguesa e coa xornalista Marta Vilas observando como os muxes devoraban o que a primeira vista semellaba un vulto envolto nunha enorme bolsa de plástico. Un motorista morto, coa cara comesta polos peixes e no seu peto un click de Famobil, un motorista de xoguete. Aparece outro segundo cadáver tamén nas augas da ría e con el outro boneco Famobil. E despois un terceiro e nos días seguintes outros catro completan a serie macabra, un deles debaténdose entre a vida e a morte. Marta Vilas recibe o encargo do seu xornal de remexer ata o fondo do que semella un caso de asasinatos en serie e de persoas relacionadas. En paralelo coa investigación policial, Marta Vilas esculca no caso e persegue a súa resolución guiada por eses bonecos, os clicks de Famobil, que de xeito fortuíto van parar as súas mans, pois coidaba que tiña que haber algunha relación entre os bonecos e os mortos nas augas da ría. Nesa relación intentará descubrir o móbil dos crimes.

   Os fíos da investigación están ben tecidos pola xornalista convertida en investigadora máis teimuda que a realidade, pero o crime semella perfecto e a lóxica detectivesca (orde-desorde-orde restaurada) non acada, ao menos de xeito demostrable, a última fase. Endalí ese saibo agridoce  que sen dúbida ficará no padal dos lectores ao rematar a lectura desta novela.

   En Sete Caveiras, Elena Gallego bríndalle unha homenaxe a través da intertextualidade a un dos clásicos da novela policial: á novela Dez Negriños de Agatha Christie. O lector atopa moi axiña ese paralelismo: “…aquel semellaba un caso saído das novelas de Agatha Christie… Como se chamaba aquela na que desaparecían os bonecos ao mesmo ritmo que se producían os asasinatos” (páxina 23).

   A trama da novela devólvenos aos anos oitenta, á Movida viguesa desa década, que deixou tras de si, un longo ronsel de mortos na cidade olívica. Nesa xungla sobrevirían os “sete caveiras”. Na crónica deses anos, banda sonora dunha xeración enteira, fisga a xornalista para atopar a espicha que a leve ao móbil dos crimes e ao autor dos mesmos..

   Novela ben fiada, cun ritmo axeitado ás convencións do subxénero; trepidante por veces e ben dosificado na resolución do misterio. Escritura lineal que permite unha lectura doada que, porén, atrapa o lector desde as primeiras liñas, nesa investigación dos asasinatos, no descubrimento de quen os cometeu e nos seus motivos.

  

Elena Gallego Abad

A investigación que de xeito tan intuitivo como perspicaz leva a cabo a xornalista, é o elemento estruturador de todo o relato, como acontece desde Allan Poe coa novela clásica de detectives, que se centra de xeito case que exclusivo na resolución do enigma. É iso o que fai a xornalista Marta Vilas, aínda que se diferenza dalgunhas máquinas de pensar como Van Dusen ou Nero Wolfe que nin sequera visitan o lugar do crime e desde a súa casa atopan a solución correcta. Mais en Sete Caveiras, malia a súa cualificación como novela negra, os elementos que lle darían forma e contido como tal (retrato crítico da sociedade, introspección  psicolóxica en relación co detective e coa autor dos crimes) fican desprazados a un segundo plano e a prioridade reside na resolución do misterio.

   Xa que logo, unha boa novela detectivesca que nos fai avanzar nas súas páxinas desexando saber quen matou os “sete caveiras” e o móbil que o empurra a facelo, cun bo retrato social do Vigo da Movida, mais na que están ausentes outros factores de tipo social e psicolóxico que enriquecerían o desenvolvemento da trama.

“Almuric”, un romance planetario

 

Almuric

Robert  E. Howard

Tradución de Alejandro Tobar

Urco Editora, Santiago de Compostela, 2013, 239 páxinas

 

   Aínda que menos coñecido que Tolkien, Robert Ervin Howard (Texas 1906-1936), é un dos grandes autores do xénero fantástico. Creador de personaxes de sona internacional como Conan, Solomon Kane ou Kull de Atlantis e das súas respectivas sagas publicadas orixinariamente en revistas como a pulp “Weird Tales” e outras “magazines pulp”. Discípulo de Lovecraft e pertencente ao seu Círculo do que herda o horror cósmico (o mal provén de entidades extraterrestres ou de presenzas arcanas, o que se coñece como “Weird Menace”), Robert E. Howard está considerado, xunto co seu mestre Lovecrft, como un dos máis sobranceiros autores da literatura de terror, malia o seu tráxico e pronto falecemento.

   Precisamente na revista que se considera o diario oficial do Círculo de Lovecraft, “Weird Tales”, viu a luz por primeira vez Almuric, no ano 1939, grazas a insistencia do axente editorial de Howard, que asumiu asemade a tarefa de revisar o borrador orixinal da novela que o autor lle entregara pouco antes do seu suicidio. No será ata o ano 1964 cando Almuric apareza como libro independente.

Xa no Proemio Robert E. Howard nos adianta o sámago do libro: contar o que lle aconteceu a Esau Cairn e disipar o misterio da súa desaparición. Con efecto, na única incursión de Howard no “Planetary Romance”, o subxénero que ten como pai a Edgar Rice Burroughs, cunha certa amalgama de elementos de “Sword an Sorcery” (“Fantasía heroica”), achéganos á figura de Esau Cairn, un mozo norteamericano, violento, dotado dunha gran forza corporal. Un día, mentres se adestraba como boxeador, mata o seu adversario, e xa que logo, quítanlle a licenza . Esau Cairn é sobre todo instinto, forza bruta. Sentíase atado neste mundo e devecía por  outro onde as súas ansías de liberdade non se atopasen con fronteiras. Endalí que, logo de ter entrado pro azar no laboratorio dun científico que lle ofrece a forma de fuxir da xustiza, é enviado a outro planeta de nome Almuric.

   Un mundo estraño e primitivo onde comeza as súas aventuras entre homes salvaxes (os “guras”) acosados por unha sorte de diaños. O libro de Howard narra unha manchea de aventuras que o comentarista non spoileizará. Abonde con dicir que todas elas se estean no chamado romance planetario e na literatura de espadas e planetas, cun personaxe que sobrancea por riba dos demais: Yasmeena, a raíña que goberna desde hai mil anos o destino dos habitantes de Almuric e que Howard identifica coa imaxe romántica do vampiro, escravo de depravados instintos sexuais.

   A estrutura narrativa de Almuric semella unha mestura de elementos de Burroughs con outros do propio Howard, nomeadamente naquelas escenas nas que actúa o arquetipo do heroe howardiano, a semellanza de Conan, o Bárbaro.

  

Robert E. Howard

Un libro pois do gusto daqueles lectores que leen con voracidade historias de fantasía heroica, ateigadas de acción, que acontecen entre estraños seres malignos, aínda que sen unha mensaxe que, porén se pode tirar doutras sagas como O Señor dos Aneis.

   Remato non sen antes salientar o labor de Urco Editora, unha iniciativa editorial única en Galicia, nacida coa finalidade de pór a disposición do lectorado galego publicacións de literatura gótica, de fantasía e ciencia ficción. Máis de corenta títulos da autoría dos escritores máis relevantes nos tres subxéneros, forman xa unha verdadeira biblioteca temática de fantasía, terror e ciencia ficción na lingua de noso. As fías narrativas autóctonas destes xéneros teñen no selo Alcaián da mesma editora, unha canle para a edición que, xaora, tamén forman parte da literatura.